Epipactis persica subsp. gracilisB. Baumann & H. Baumann, 1988 |
||||||
 |
||||||
|
Συν.: Epipactis persica (Soó) Nannfeldt subsp. gracilis (B. & H. Baumann) Rossi Epipactis exilis P. Delforge
Κατανομή: Είδος της Βαλκανικής (Βουλγαρία, Κροατία) και της Ιταλικής Χερσονήσου (Απέννινα) με σποραδική εμφάνιση σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης (Σλοβενία, Ουγγαρία, Ρουμανία) και την Γαλλία. Στην Ελλάδα εξαπλώνεται στους κυριότερους ορεινούς όγκους της βόρειας ηπειρωτικής χώρας, ενώ ταυτόχρονα καταγράφηκε σε μία θέση στο Πήλιο και σε μία στο όρος Πάρνωνας στην Πελοπόννησο
Περιγραφή: Ευδιάκριτο είδος, κατά άλλους υποείδος της Epipactis persica της οποίας ίσως είναι κοντινός, ευρωπαϊκός συγγενής. Το μικρό ύψος του φυτού, τα χαρακτηριστικά βαθυπράσινα, δερματώδη και σπειροειδώς διατασσόμενα φύλλα και τα μικρά, μισόκλειστα άνθη, κάνουν την αναγνώριση σχετικά εύκολη. Το κατώτερο φύλλο βρίσκεται σε αρκετή απόσταση από το έδαφος. Τα άνθη ωχρά-πράσινα, κρεμάμενα ως υπο-οριζόντια, με επιχείλιο οξύληκτο ± κυρτό προς τα κάτω με δύο εμφανή εξογκώματα στη βάση με χρώμα ερυθροιώδες. Ρυγχίο μακρύ, μη κολλώδες, βισκίδιο μη λειτουργικό, σύντομα μαραίνεται και τα γυρεομάγματα θρυμματιζόμενα πέφτουν πάνω στο στίγμα. Σε ζεστές χρονιές ή μέρη με αυξημένη θερμοκρασία, τα άνθη είναι κλειστόγαμα.
Βιότοπος: Φύεται σχεδόν αποκλειστικά σε δάση οξιάς κυρίως σε ασβεστολιθικά υποστρώματα, σε υψόμετρα από 700 μέχρι 1.700 m, συχνά κοντά ή δίπλα σε ρέματα . Πολύ σπανιότερα σε δάση βελανιδιάς. Έχει επίσης καταγραφεί στο παραποτάμιο δάσος του Νέστου όπου τα άτομα τείνουν να είναι μεγαλύτερων διαστάσεων από αυτά των ορεινών περιοχών.
Εποχή άνθησης: Τέλη Ιουνίου – μέσα Αυγούστου.
Syn.: Epipactis persica (Soó) Nannfeldt subsp. gracilis (B. & H. Baumann) Rossi Epipactis exilis P. Delforge
Distribution: Balkan taxon (Greece, Bulgaria, Croatia) and the
Italian peninsula (Apennine) with sporadic occurrence in central
Europe (Slovenia, Hungary, Romania) and France. In Greece, spreading to the
main mountain ranges of northern mainland, while recorded in one location on
Pelion and one on Mount Parnonas in the Peloponnese. Distinct species, according to some authors, a subspecies of Epipactis persica of which may be the closest European relative. The small plant height, the dark green, leathery and spirally arranged leaves and the small, half-closed flowers make identification relatively easy. The lower leave is located at some distance above from the ground. The flowers are pale-green, hanging to sub-horizontal. Epichil is acute ± curved downwards with two prominent bosses at the base, with reddish coloration. Rostellum long, non-sticky, non-functional. Viscidium is soon withered and the pollinia crumbling fall onto the stigma. In warm seasons or locations with high temperatures, the flowers are cleistogamous.
Habitat: It grows almost exclusively in beech forests on calcareous substrates primarily at altitudes from 700 to 1.700 m most of the times close to small streams. Very rarely in oak forests. It has also been recorded in the riparian forest of Nestos where plants tend to be larger than those in higher locations.
Flowering time: End of June to mid August.
|
|
|||||
|
|
||||||
|
|
||||||
|
|
||||||
|
|
||||||
|
|
||||||
